Κι ύστερα θα κοιτάς και θα ξανακοιτάς....

Με βλέμμα που δεν ξέρει να αλλάζει.

Τις πόλεις που γνώρισες κτήριο- κτήριο, πέτρα-πέτρα.

Τα θέατρα, τα μουσεία, τις γιορτές.

Νερά που σε δρόσισαν σταγόνα τη σταγόνα.

Τις ζωές που αγάπησες ανάσα την ανάσα.

Όλα τα χρόνια που σε μάθανε να ταξιδεύεις χιλιόμετρα μακριά.

Ψάχνοντας πάντα τα «λίγα γραμμάρια ευτυχίας»(*)...

Εκείνα που υπόσχονται κάτι πιο πέρα από τις λέξεις...

Και δε χωράνε σε καμιά φωτογραφία...

Παρά μόνο μένουν κλειδωμένα στο μικρό συρταράκι, όπου εκεί στήνουν δειλά χορό οι αντοχές κι οι σιωπές μας.

(*) Ο. ΕΛΥΤΗ, Ἄξιόν ἐστί...

ΜΑΡΙΑ ΣΧΙΖΑ

ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΝΕΩΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΩΝ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ