Το παραδοσιακό παιχνίδι

Τα παραδοσιακά παιχνίδια μαζί με τα δημοτικά τραγούδια, τα παραμύθια και τους θρύλους είναι οι θεμελιακοί πυρήνες της λαϊκής παιδείας. Εδώ αναβλύζει τυχαία η λαϊκή ψυχή και αποκρυσταλλώνεται σε μορφές αυθεντικά καλλιτεχνικές με αισθαντικότητα και ποικιλία. Σήμερα  οι νέες συνθήκες ζωής στέκονται λίγο πολύ ως εμπόδιο σε αυτήν την αυθεντική εκδήλωση της λαϊκής ψυχής. Ωστόσο όμως η ανάγκη των παιδιών για παιχνίδι παραμένει έντονη και ίσως παρουσιάζεται εντονότερη αφού τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε στενάχωρα ερεθίσματα και σε οικογενειακό περιβάλλον διαβρωμένο από το πνεύμα του καταναλωτισμού.

Το σχολείο είναι ο κατεξοχήν χώρος που παρέχει στα παιδιά ευκαιρίες όχι μόνο για εκτόνωση αλλά και για καλλιέργεια αισθητική γιατί τελικά τα ομαδικά παραδοσιακά παιχνίδια αποβαίνουν άσκηση πολύτιμη και παιδαγωγικά αναγκαία, αφού μπορεί να λειτουργούν ως αντίβαρο στη μονόπλευρη και εγκεφαλική ανάπτυξη των σημερινών παιδιών. Σε ένα τέτοιο χώρο δικαιώνουν την ύπαρξη και η διάρκειά τους και ασφαλώς είναι λάθος να χαρακτηρίζονται ως μουσειακό είδος.

Τα παραδοσιακά παιχνίδια διακρίνονται σε δυο κατηγορίες. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν τα απλά ρυθμικά τραγουδάκια που λέγονται από τους μεγάλους στα πολύ μικρά παιδιά και αναφέρονται στο σώμα του παιδιού (κουμπαρά, ο λαγός ). Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν τα παιχνίδια που παίζουν τα ίδια τα παιδιά στο σπίτι ή σε ανοιχτό χώρο. Συνήθως είναι ομαδικά και διαλογικά (διάλογος).

Γενικά μπορούμε να πούμε ότι τα λαϊκά τραγούδια και παιχνίδια είναι πανάρχαια κληρονομικά και δημιουργία του ανώνυμου λαού. Με αυτά αφυπνίζεται η ψυχή των παιδιών. Τα παραδοσιακά παιχνίδια μαζί με τα παράδοση και συνεπώς και συνεπώς τις πρωτογενείς πηγές της παιδικής λογοτεχνίας. Γι' αυτό και αποτελούν αντικείμενο ιδιαίτερου επιστημονικού ενδιαφέροντος.     ΧΡΥ.ΜΠΕΝ