ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΚΟΛΟΒΟΣ / Συνταξιούχος δάσκαλος

Σαράντα ημέρες πέρασαν από την ημέρα που έφυγε για το αιώνιο ταξίδι ο Αντώνιος Κολοβός, συνταξιούχος δάσκαλος. Η Εξόδιος Ακολουθία εψάλει στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Αναλήψεως - Τριχωνίδας, όπου συγκεντρώθηκαν πολλοί συγγενείς του, συντοπίτες του, απλοί άνθρωποι και κυρίως δάσκαλοι για να του απευθύνουν το «Ύστατο χαίρε».

Πολύ θα ήθελα και εγώ να σταθώ δίπλα στη σορό του την ημέρα εκείνη για να τον αποχαιρετήσω την τελευταία αυτή συνάντηση, η μεγάλη όμως συναισθηματική φόρτιση με είχε αποδυναμώσει τόσο πολύ ώστε με έκανε να μην μπορώ ούτε μία λέξη να ψελλίσω.

Και πράγματι είναι πολύ δύσκολο και οδυνηρό να γράψει και να πει κανείς έστω και λίγες λέξεις για ένα πρόσωπο με το οποίο οι σχέσεις του είναι περισσότερο από αδελφικές.

Με τον αείμνηστο Αντώνη συνδεθήκαμε με άρρηκτη φιλία ενώ είμαστε μαθητές στο Δημοτικό σχολείο Αναλήψεως, συνέχεια στο γυμνάσιο Θέρμου και τέλος ως φοιτητές στη Μαράσλειο Ακαδημία Αθηνών.

Πέρασαν σαράντα ημέρες από τότε που έφυγε για το χωρίς γυρισμό ταξίδι και ο πόνος και η οδύνη που όλους μας διακατέχει δε μετριάστηκε, δε λιγόστεψε.

Δεν είναι υπερβολή, αν ειπωθεί, ότι σε κάθε βήμα μας όλοι οι φίλοι του και οι συνάδελφοι του τον μνημονεύουμε με δάκρυα στα μάτια, γιατί τον νιώθουμε κοντά μας, ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα της παρέας μας.

Με μεγάλο κόπο και πολλές στερήσεις, όπως όλα τα χωριατόπουλα της εποχής εκείνης μεγάλωσε και σπούδασε, αλλά με υγιή ψυχικό και πνευματικό εξοπλισμό μπήκε, στο στίβο της ζωής και πέτυχε σ΄ όλους τους

τομείς. Πάνω από τριάντα χρόνια  με άοκνη προσπάθεια στάλαζε στις ψυχές των μαθητών του ό,τι αγνό, ό,τι ιερό, ό,τι υψηλό και ωραίο υπαγόρευε η άδολη συνείδηση του, που έκλεινε μέσα θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια.

Με τον ίδιο ζήλο και την ίδια αφοσίωση εργάστηκε τόσο σε σχολεία της υπαίθρου όσο και σε σχολεία της πόλεως Ναυπάκτου ως δάσκαλος και Διευθυντής.

Στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Ανάληψη, όπου συνυπηρέτησε για αρκετά χρόνια με τη λατρευτή του σύζυγο Φείμα, εργάστηκε πολύ σκληρά για να ανεβάσει το μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο των συγχωριανών του.

Ήταν άψογος από κάθε άποψη και κέρδιζε αμέσως τη συμπάθεια, την εκτίμηση και την αγάπη των συναδέλφων δασκάλων, γιατί υπήρξε ειλικρινής, αδαμάντινος και ενάρετος χαρακτήρας.

Όσοι συνάδελφοι τον γνώρισαν θα θυμούνται πάντα την αισιόδοξη προσωπικότητα του, που υπήρξε πηγή αστείρευτης ευθυμίας, καλοσύνης και καλής καρδιάς.

Απ' όπου κι αν πέρασε άφησε αγαθή μνήμη, γιατί υπήρξε εκλεκτός μεταξύ εκλεκτών συναδέλφων, εξαίρετος και αγαπητός άνθρωπος, τέλειος χριστιανός, αδιάβλητος πατριώτης, πιστός και αφοσιωμένος στο καθήκον, στην υπηρεσία και στην οικογένεια.

Ενστερνίστηκε απόλυτα αυτό που είναι γραμμένο στον τάφο του Μεγάλου Παιδαγωγου Πεσταλότσι:

«Όλα για το παιδί τίποτε για τον εαυτό του» και ρίχτηκε στο στίβο της σχολικής ζωής με μεράκι, με υπομονή και επιμονή και αποτέλεσε όντως παράδειγμα καλού και φωτισμένου δασκάλου προς μίμηση.

Στη διδασκαλική του διαδρομή είχε σαν οδηγό και σύμβουλο το γνωστό ποίημα του Παλαμά που ανάμεσα σε άλλα γράφει και τούτα τα λόγια «Σμίλεψε δάσκαλε, ψυχές κι ό,τι σ' απόμεινε ακόμα απ' τη ζωή σου μην τ' αρνηθείς, θυσίαστο ως τη στερνή πνοή σου».

Ως οικογενειάρχης υπήρξε λατρευτός σύζυγος και στοργικός πατέρας. Με την αγαπημένη του σύζυγο Φείμα δημιούργησε αξιολάτρευτη και υποδειγματική για την κοινωνία οικογένεια.

Δέχτηκε όμως στην πορεία της ζωής του βαρύτατο πλήγμα. Έφυγε από την παρούσα ζωή για την αιωνιότητα ο αγαπημένος γυιός του Δημήτρης πάνω στο άνθος της ηλικίας του.

Αυτό το γεγονός συνετάραξε τη γαλήνη της οικογενειακής του ζωής και, ως ήταν επόμενο, του δημιούργησε σοβαρά προβλήματα υγείας, με αποτέλεσμα τα μετέπειτα χρόνια της ζωής του να τα περάσει επώδυνα μέχρι την ημέρα που παρέδωσε το πνεύμα του στο έλεος του Θεού.

Έπρεπε να ζήσει ακόμη ο αγαπημένος και αδελφικός μου φίλος Αντώνης, γιατί ήταν πράγματι λεβέντης και στο σώμα και στην ψυχή.

Με την ελπίδα και την πίστη ότι θα συνεχιστεί και στην πέραν του τάφου ζωή η αδελφική μας φιλία, όταν στο μέλλον θα συναντηθούν οι ψυχές μας στα ουράνια δώματα, εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να είναι ελαφρό το χώμα της Αναληψιώτικης γης που τον σκεπάζει.

Αιωνία η μνήμη σου φίλτατε Αντώνη

Ανδρέας Παπασάββας Διδάσκαλος