Η διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας πριν από 20 χρόνια,  είχε συνοδευτεί από την επιμονή και την επιβολή εκ μέρους της  Γερμανίας  προς τους εταίρους της, να αναγνωρίσουν τις νέες δημοκρατίες τότε. Συνέχεια της δράσης, που είχε επιβληθεί σε μεγάλο βαθμό από τη Γερμανία υπήρξε  κατ αρχήν η αλυσίδα πολέμων που κατέστρεψαν τη Βαλκανική χωρίς να λύσουν κανένα της πρόβλημα, όπως και  ο θάνατος, της κοινής εξωτερικής και  αμυντικής πολιτικής της Ευρώπης και μάλιστα την ώρα που γεννήθηκε και, τέλος, η πανηγυρική επιστροφή των ΗΠΑ σε ρόλο απολύτου κυρίαρχου στη Νοτιανατολική Ευρώπη.

Αυτά ήταν τα φανερά αποτελέσματα από την εκ νέου ενοποίηση της Γερμανίας.

Με αφορμή την Ελλάδα, συνάγεται ότι ορισμένοι ισχυροί κύκλοι του Βερολίνου ασκούν με δογματικό  και ισχυρά εγωκεντρικό τρόπο την πολιτική στα πλαίσια της ΕΕ, υπερασπιζόμενοι κανόνες που φαντάζουν να προέρχονται από τη συνθήκη του Μάαστριχτ, όπως η μη συνδρομή προς αναξιοπαθούντα εταίρο, αν τέτοιος εταίρος είναι σήμερα η Ελλάδα.

Αν ισχύει ο συλλογισμός αυτός, σήμερα με την «ελληνική», αύριο με την «ισπανική», «πορτογαλική» ή κάποια άλλη κρίση, το διακύβευμα δεν είναι απλώς η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική και η μοίρα των Βαλκανίων, αλλά η ίδια η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης που κινδυνεύει να καταστραφεί μαζί με το κοινό νόμισμά της, όπως ήδη σημειώνουν οι πιο οξυδερκείς πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές στην Ευρώπη, και διεθνώς.

Ποιος όμως είναι ο καθαρά κερδισμένος από την υιοθέτηση κοινού νομίσματος; Η ίδια η Γερμανία που εδραίωσε σε τέτοιο βαθμό την παρουσία της στη διεθνή σκηνή, ώστε το λιγότερο που την ενδιαφέρει είναι να «αδυνατίσει» το ευρώ ώστε να βελτιώσει την εξαγωγική της θέση. Δεν ενδιαφέρεται να υπερασπιστεί την ΕΕ από τις εξωτερικές επιθέσεις αγγλοαμερικανικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, όπως επίσης δεν ενδιαφέρεται να υπερασπιστεί και έναν εταίρο της, την Ελλάδα, η οποία για λόγους και δικής της υπευθυνότητας βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής. Όμως ότι και να υποστηριχτεί και από οποιονδήποτε «κύκλο» συμφερόντων, καμιά ένωση δε μακροημερεύει αν δεν υπάρχει η αλληλεγγύη που επιβάλλεται από τα πράγματα και όχι από ανεφάρμοστους κανόνες. Ούτε η Ελλάδα, όταν έδινε τη συγκατάθεση της για την  ευρωπαϊκή ενοποίηση το έκανε για να καταστραφεί, όπως και οι λοιπές χώρες.

Δεν έχω διαισθανθεί ποτέ στην επαγγελματική μου ζωή μεγαλύτερο κίνδυνο από αυτόν που βλέπουμε όλοι μπροστά μας. Και τελικά η κάθε εγωιστική Γερμανία, όπως έκανε και στους προηγούμενους δυο πολέμους του περασμένου αιώνα θα κληθεί να πληρώσει το πάπλωμα. Είναι αλήθεια ότι θα αφορά η πληρωμή αυτή την επόμενη γενιά, γιατί οι γηράσκοντες μη διδασκόμενοι Γερμανοί δεν θα είναι πλέον στη ζωή, όταν τα τέκνα τους θα κληθούν να πληρώσουν.

Πάντως, σύμφωνα με ανακοίνωση της Γιούροστατ (ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας) της 18 Μαρτίου, όσον αφορά την εξέλιξη του συνολικού εμπορίου, σημειώθηκαν οι ακόλουθες επιδόσεις:

Γερμανία (+135,8 δις€ το 2009) Ολλανδία  (+37,9 δις€), Ιρλανδία (+37,4 δις€), Βέλγιο (+12,8 δις€). Το Ην. Βασίλειο (-92,6 δις€) Γαλλία (-54,5 δις€), Ισπανία(-49,5 δις€), Ελλάδα (-28,5 δις€) και Πορτογαλία (-19,0 δις€).

Μήπως η Γαλλία που διαισθάνεται τη γερμανική έλλειψη προοπτικής, απέρριψε το ευρωσύνταγμα το 2005 για το λόγο αυτό; Σοβαροί Γάλλοι αναλυτές από τότε έχουν επισημάνει το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η Ευρωζώνη και υπογραμμίζουν ότι είναι αδύνατο στην παραγωγική Ευρώπη να επιβιώσει χωρίς προστατευτισμό.

Ερχόμαστε λοιπόν στο σημείο που μας ενδιαφέρει περισσότερο στο σημερινό σημείωμά μας. Προς τι ο προστατευτισμός; Όταν ο αγροτικός τομέας χρησιμοποιεί εργαλειομηχανές κατασκευασμένες κυρίως στη Γερμανία και δευτερευόντως και σε άλλες χώρες της κεντρικής και αναπτυγμένης Ευρώπης, το πρώτο ορατό συμπέρασμα είναι ότι αυξάνεται κάθετα το κόστος παραγωγής για τον αγροτικό παραγωγικό και μεταποιητικό ιστό. Αν δεν υπάρχει προστατευτισμός, δεν θα έχει πλέον η Ευρώπη πρόσβαση στις διεθνείς αγορές. Ο προστατευτισμός όμως κοστίζει. Και πληρώνεται από εκείνον που έχει τους σχετικούς πόρους. Για το λόγο αυτό χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Αγγλία, και η Ολλανδία πληρώνουν στον κοινοτικό προϋπολογισμό.

Δεδομένου μάλιστα ότι αρχίζει και φαίνεται ξεκάθαρα ότι τα τσεκ προς τους αγρότες δεν εξυπηρέτησαν σωστά την ευρωπαϊκή αγροτική ιδέα, καιρός είναι να αναλογιστούν όλοι και πρώτα και καλύτερα η Κομισιόν ότι πρέπει να τελειώνουμε με αυτούς τους ερασιτεχνισμούς.  Όπως είναι καιρός πλέον να σκεφτούν καλύτερα και οι δικοί μας αγρότες ότι είναι προτιμότερο να καλλιεργούν τα χωράφια τους, παρά να τα αφήνουν στο όνομα της διευκόλυνσης απόκτησης του περίφημου τσεκ που θα σταματήσει οσονούπω...

Είναι ευκολότερο να πουλάμε ένα φορτίο ελαιόλαδο χύμα και έτσι το θέλουν οι φίλοι Ιταλοί, αλλά είναι προτιμότερο να καταλάβουμε εμείς τις αγορές με τα υπέροχα τυποποιημένα ελαιόλαδά μας, κερδίζοντας και περισσότερα και εξασφαλίζοντας εισέτι το μέλλον μας και των παιδιών μας.

Για να καταδείξουμε πως ο αγροτικός τομέας σε συνδυασμό με τον τουρισμό μπορούν να διεκδικήσουν τη θέση της εξόδου από την κρίση, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι τα 15 εκατ. τουριστών που εισρέουν στη χώρα μας είναι προτιμότερο να σιτίζονται κυρίως από τον αγροτικό μας τομέα παρά από εισαγωγές ακόμη και με ραπανάκια.

Γιώργος Μαρκατάτος