Του Γιάννη Γαϊτάνη

Ψηλά στο κάστρο κατοικούσε. Στο τζαμί κοντά στα Τζαβελαίικα. Πιο πέρα ο θεόρατος πλάτανος του Βεζίρ Τζαμί και τα τούρκικα λουτρά. Το περιβάλλον παλιό και σύγχρονο. Τα κάστρα λαβωμένα απ' τους αιώνες. Εκεί ανάμεσα στα πέτρινα στήθη τους φώλιασε η μάγισσα του Επάχτου Ρίνα Ναούμ. Παράξενο κι όμορφο τα' αρχοντικό της. Εστία γεμάτη απλότητα, χωρίς μαγικό ορίζοντα. Σ' αυτόν τον χώρο πέρασε τα υστερνά της. Σε ηλικία 95 ετών πέθανε η μάγισσα. Ο Έπαχτος έχασε μια παράξενη και φημισμένη παρουσία. Επί σειρά δεκαετιών συνέρεαν στο σπίτι της απ' όλη την Ελλάδα άτομα για να τους λύσει τα μάγια. Αυτή μόνον έλυνε, δεν έδενε ποτέ όπως λένε. Η φήμη της έγινε θρύλος. Και ο θρύλος ζωντανή ιστορία. Πολλοί οι προσκυνητές της μαγείας και περισσότερο οι θαυμαστές της. Δεν έλυνε μόνο τα μάγια. Χορηγούσε και διάφορα βότανα για διάφορες ασθένειες, που καθώς λέγεται από τους παθόντες, πολλούς είχε θεραπεύσει. Σαν μια μορφή στάθηκε στη Ναύπακτο κι έτσι μένει η Κυρά Ρήνα. Καλό έκανε, κακό ποτέ. Γι' αυτό και οι σχέσεις της με την εκκλησία ήταν αγαθές. Ο λαός την είχε αγαπήσει πολύ και τα παιδάκια έτρεχαν κοντά της.  Γλυκό και ήρεμο πρόσωπο. Μελίρρυτος ο λόγος της. Μιλούσε- θυμάμαι -και σαγήνευσε σαν εξωτική νεράιδα. Καλόκαρδη και χαρούμενη μάγισσα, σαν ιέρεια μιας θρησκείας που σκορπά τη συγκίνηση και το ρίγος στους πιστούς της. Απλό το ντύσιμό της και η ματιά της γεμάτη καλοσύνη. Έλειπε από πάνω της η φοβερή δύναμη της απειλητικής μαγείας της παλιάς μάγισσας. Ευχάριστο το διάβα της. Χαρούμενη η σκιά της. τα μάγια, τα μαγιοβότανα και τα ξόρκια της τα δίδαξε η μάνα της, που ήταν τρανή μάγισσα γεννημένη στην Αραπιά. Αυτή τα συμπλήρωσε.

Μέσα στο κάστρο τα σπούδασε πιο καλά. Τα βράδια-λένε- έπιανε και καλούσε τα πνεύματα και τις νεράιδες σε ολονύχτιο κουβεντολόι. Συνεργασία μόνο για να λυθούν τα μάγια και να φύγει το κακό. Τούτη η νεραϊδοκουβέντα κράτησε πολλές δεκαετίες στον Έπαχτο. Καλούσε  ψυχές και δαιμονικά να συμφιλιωθούν. Συζητώντας με τις άυλες  δυνάμεις, που γίνονται τέτοιες στη φαντασία του λαού, έσβησε η κυρά Ρήνα η Ναούμενα. Ποιητές και λογογράφοι μαζί με το ανώνυμο κοινό ύμνησαν τη μάγισσα του Επάχτου. Τώρα όμως λείπει.

Η πολιτεία όμως πάντα θα τη θυμάται. Ο θρύλος μιας μάγισσας πολύ δύσκολα ξεχνιέται με το χρόνο. Μάλλον μεγαλώνει και φουντώνει. Παιδί ακόμα, θυμάμαι, έτρεξα να την γνωρίσω και ν' αγγίξω τα μαγικά της χέρια. Φιλιά και γλυκόλογα ο χαιρετισμός της. Η φωνή της ευφρόσυνα ηχούσε σαν λαλιά κορυφαίος ιέρειας σε χορό αρχαίας τραγωδίας. Με σεβασμό κι αγάπη την περιέβαλαν οι Επαχτίτες. Που να φθάσουν τη δική τους αγαθότητα. Έτσι, καθώς τα χρόνια και οι καιροί θα τρέχουν και θ' αλλάζουν, μια σκιά θα βγαίνει αργά στο κάστρο, καθώς ο ήλιος θα γέρνει κατά το Καστέλι και την Κλόκοβα, για να χορεύει την τάπια του Γιώργου Ανεμογιάννη με νεράιδες και παλιούς Επαχτίτες. Τα μυστικά για τα μάγια τ' άφησε στην κόρη της. Αυτή κράτησε ένα όνομα, που για πολλά χρόνια θέρμαινε τις πονεμένες ψυχές. Αλήθεια ή θρύλος; Δύσκολη η απόκριση. Ο λαός ας απαντήσει. Η κυρά Ρήνα, η μάγισσα του Επάχτου, για πολλά χρόνια κι αμέτρητες ακόμα δεκαετίες, θα φέρει τον τίτλο της καλής μάγισσας.

Κι ένα γλυκό παραμύθι από γενιά σε γενιά θα λένε οι γιαγιάδες στα εγγόνια. Μια φορά κι ένα καιρό εκεί ψηλά στο κάστρο του Επάχτου ζούσε μια μάγισσα, η κυρά Ρήνα η Ναούμενα... Κι ύστερα γιαγιά...Να με τα μάγια της, τα μάγια της αγάπης που σκόρπισε, σαν ομορφιά στον Έπαχτο, μαγεύει παιδάκι μου και σήμερα τους επισκέπτες της και τους διψασμένους στρατοκόπους του ωραίου... Ο Χάρος την είχε ξεχάσει και την  βρήκε να χορεύει με νεράιδες μέσα στα Βενετσιάνικα κάστρα έναν ολόκληρο αιώνα...!