ΓΡΑΦΕΙ: Ο ΠΑΛΛΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ   ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ – ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ – ΑΝΑΛΥΤΗΣ – Α.Ε.J./I.F.J.

Συχνά, όταν εμφανισθεί το φαινόμενο της ανθρωπιστικής κρίσης σε μια κοινωνία, τότε πραγματοποιείται η απομυθοποίηση της δήθεν κοινωνικής αλληλεγγύης. Σήμερα στην Ελλάδα που «βγήκε» από τα μνημόνια, που η οικονομία «ανακύπτει» που έχουμε ένα «επιτελικό» κράτος, η ελληνική κοινωνία αντιδρά εντελώς διαφορετικά από την περίοδο της οικονομικής κρίσης.

Οι άνθρωποι μέσα στις κοινωνίες, τώρα γυρνούν την πλάτη των προσφύγων – μεταναστών, στα ελληνικά νησιά αλλά και στην ενδοχώρα και αποφεύγουν να κοιτάξουν το τι είναι δίκαιο, καθώς το φως του ήλιου της δικαιοσύνης είναι αφόρητο και τους καίει στα μάτια. Είναι βέβαια ενοχλητικό, γιατί πρέπει να κοπιάσουν και να σκεφθούν τον «άλλο» τον πρόσφυγα – μετανάστη.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ανακαλύπτοντας με τον καιρό ότι η κοινωνία αποτελείται. εκτός από τους ήρωες, από «πατριώτες», προδότες και ότι άλλο μπορεί αν χαρακτηρισθεί ως απάνθρωπο.

Θέατρο σκιών αυτά που βλέπεις. Στα ελληνικά νησιά και στον Έβρο και γίνεται μάρτυρας κάθε λογής διασυρμού της χώρας σου.

Ένας «κατεδαφισμένος» λαός, ένα έθνος καταρρακωμένο, πληρωμένο από βαρύγδουπες επιστημονικές αναλύσεις, κυνηγημένο από τον ίδιο του τον εαυτό, βρίσκει «ανακούφιση». Στις προσφυγικές – μεταναστευτικές αφίξεις.

Το παρελθόν δυστυχώς δεν μας έγινε μάθημα. Η προσφυγική μας δυστυχία το 1922 και η αντιμετώπιση των δικών μας προσφυγικών ροών, αλλά και η «υποδοχή» από την τότε αστική τάξη, δεν μας αφήνει περιθώρια ανοχής.

Η αλήθεια είναι πικρή, είτε αρέσει, είτε όχι..

Αυτούς τους ανθρώπους, στερημένοι από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους δεν μπορούμε να τους «απωθήσουμε» να τους δείρουμε, να βουλιάξουμε τις βάρκες τους. Είναι απρόσωποι σε δομές, στρατόπεδα και ξερονήσια.

Η νέα ρατσιστική λογική που εργαλειοποιεί τους πρόσφυγες και μετανάστες ως απειλή, δεν τους βλέπει τόσο ως εγκληματικές οντότητες όσο ως έναν λεκέ που τείνει να απλώνεται και να μολύνει τις εθνικές και ευρωπαϊκές αξίες.

Στην «ενωμένη» Ευρώπη, ο φασισμός και η ξενοφοβία προελαύνουν. Στις δυτικές «δημοκρατίες» που κάποτε ενστερνίζονται το τρίπτυχο «ελευθερία», ισότητα, αδελφοσύνη, έχουν υιοθετήσει τώρα νέες αξίες. Η ασφάλεια, για να κρυφτεί η διαρκής ανασφάλεια, η ανισότητα και η ζωή με τα ψίχουλα των προγραμμάτων, ελεημοσύνης και πάνω απ’ όλα ο σύγχρονος κανιβαλισμός…» Ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν..

«Προφανώς, κανείς δεν θέλει να ξέρει ότι η σύγχρονη Ιστορία έχει δημιουργήσει ένα καινούργιο είδος ανθρώπινων όντων - αυτό το είδος που κλείνεται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης από τους εχθρούς του και στα στρατόπεδα εγκλεισμού από τους φίλους του» έγραφε το 1943 η Χάνα Άρεντ.

Η σημερινή αστική κυβέρνηση υποτίμησε τη νέα ιδεολογική εργαλειοποίηση της μετανάστευσης σαν να υπήρχε ένα μαγικό κουμπί. Τώρα είναι αντιμέτωπη με τη χειρότερη συνεύρεσή της. Ίσως είναι το τελευταίο πιο βάναυσο κεφάλαιο ενός βιβλίου που γράφει η Ε.Ε. μαζί με την Ελλάδα.