Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ…

Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας - Δημοσιογράφος-Ερευνητής-Αναλυτής– Α.Ε.J./I.F.J.

Ο κόσμος μας δεν έχει πλέον σύνορα. Τα ερωτήματα για το μέλλον είναι τόσο περίεργα, όσο και οι απαντήσεις. Σε ένα κόσμο που η παγκοσμιοποίησή του άλλαξε ριζικά την φυσιογνωμία του, εμείς αναζητούμε τις αιτίες που σημάδεψαν τον πλανήτη μας.

Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι τι πρέπει να γράψω και εάν πρέπει να γράψω, να τα κοινοποιήσω, ή να τα απορρίψω.

Με τη καρδιά να τα αποτυπώσεις όλα αυτά που γίνονται γύρω μας χωρίς την δική μας συμμετοχή. Είναι και αυτές οι εικόνες που τριγυρνούν στα κυρίαρχα συστημικά κανάλια, που θολώνουν όχι μόνο τα μάτια αλλά και το μυαλό. Να γράψεις τι, γιατί; Για να αμυνθείς;

Τα ερωτήματα είναι μεγάλα και πολλά. Τι κάνουμε για όλα αυτά; Σύντροφοι; Μιλώ σε εσάς τους συντρόφους της αριστεράς, της αριστεράς της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της ισότητας. Εμείς που συμμετείχαμε σε όλους τους αγώνες της αριστεράς. Που δεν μάθαμε μόνο να διαβάζουμε, αλλά και να κάνουμε κριτική στην ίδια μας την ιδεολογία. Κάποτε το κόστος να είσαι αριστερός ήταν μεγάλο, θυμηθείτε, πέτρινα χρόνια - χούντα - μεταπολίτευση... μετά έγινε μόδα. Γυρνώ πίσω στο παρελθόν, μήπως ανακαλύψω το λάθος που κάναμε. Χάσαμε; Πάλι χάσαμε. Το αίσθημα της ήττας είναι το πρώτο που έρχεται πριν η ίδια η ήττα μπει θριαμβευτικά στην αλωμένη πόλη.

...Έρχονται χρόνια δύσκολα γεμάτα καταιγίδες κι εμείς του κόσμου θύματα μ’ατέλειωτα προβλήματα και λιγοστές ελπίδες. Έρχονται χρόνια δύσκολα τα πάντα άνω κάτω ο κόσμος είναι ανάστατος κι εμείς πληγές γεμάτο…

Δεν έχει σημασία που δεν κουβαλήσαμε όπλο, που δεν ακούσαμε ήχο σφαίρας να περνάει δίπλα από το κεφάλι μας, εμείς πολεμήσαμε με το λόγο μας. Διαλυθήκαμε εκ των έσω για άλλη μια φορά, προσωπικές επιδιώξεις, αριστερές κλίκες, αριστερή διαπλοκή; Αποκλείεται ... λέει η αριστερή μου συνείδηση. Προχωράμε μπροστά με χιλιοειπωμένες υποσχέσεις, με την φτώχεια, την ανεργία, την πείνα, την απαξίωση, να μας κοιτούν προκλητικά από ψηλά. Με τις ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις στα πάνω τους, τους αλαζόνες πολιτικούς - αυτούς της υπεροψίας και της καλοπέρασης - τα συστημικά ΜΜΕ, προωθούν όλο το παλιό κομματικό κατεστημένο ξανά στο προσκήνιο, τάζοντας τάματα σπουδαία και μεγάλα.

Δεν έχει σημασία που δεν θα γράψουν ένδοξες ιστορίες για μας τους απλούς έλληνες του 21^ου αιώνα. Δεν έχουμε εμφανή ίχνη καταπόνησης στο κορμί μας, ούτε τραγουδήσαμε θούριους όλοι μαζί πριν τις μάχες. Εμείς πολεμήσαμε.

Το σπουδαιότερο είναι ότι αφήσαμε το μέλλον της χώρας μας τους νέους να γίνουν μετανάστες, και πήραμε τις σημαιούλες των εκλογών και βγήκαμε σους δρόμους. Και ας πεθαίνουν γύρω μας μωρά, ας μαίνεται ο πόλεμος στη Συρία, ας βουλιάζουν τα Βαλκάνια από τους πρόσφυγες ... Ξεριζωμένες ψυχές που λαχταρούσαν την σωτηρία στην Ευρώπη και αντίκρισαν την κόλαση.

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα μας προσπεράσει γράφοντας απλά σε μια παράγραφο τα ποσοστά ανεργίας, τα νούμερα του πληθωρισμού, και ίσως τους αριθμούς των τυχαίων θυμάτων (αυτοκτονίες). Θα μας περάσει στα γρήγορα για να πάει παρακάτω, αλλά εμείς θα πολεμάμε.

Ποιος είναι αυτός που τριγυρνά τις νύχτες στα στενά και που στο χέρι του κρατά βαγγέλιο και σπαθί Άη-Γιώργη, άλλοι, τον είπανε κι άλλοι Θανάση Διάκο. Κι άλλοι παιδί πως ήτανε των είκοσι και κάτω.

Το ξέρω δεν θα νικήσουμε. Το ξέρω τώρα πια. Όμως γνωρίζω ότι δεν γίνεται και να ηττηθούμε. Γιατί όπως γνωρίζεται δεν υπάρχει ήττα ή νίκη στην ιστορία. Οι προσπάθειές μας είναι μικρά κύματα στον ωκεανό της. Χρειάζονται όμως πάντα να υποχωρούμε για να υπάρξουν διεκδικήσεις. Δεν θα νικήσουμε, μα ούτε θα ηττηθούμε. Πιστεύουμε στη Δημοκρατία μέχρι να σταματήσουμε να πιστεύουμε σ' αυτήν. Αγαπάμε μέχρι να μισήσουμε.

Η επανάσταση, η ανατροπή, η αδικία, ο πόλεμος είναι απλές παράμετροι της εξίσωσης.

Κάποιοι θα παλέψουν να αλλάξουν την κοινωνία. Κάποιοι θα παλέψουν για να μην αλλάξει τίποτα...Το αποτέλεσμα είναι δεδομένο. Ο κόσμος θα αλλάξει το μόνο βέβαιο είναι η αλλαγή. Ποτέ οι άνθρωποι δεν θα είναι απόλυτα ευτυχισμένοι και ίσοι, ποτέ η ειρήνη δεν θα είναι η μόνη επιλογή, ποτέ ο θάνατος δεν θα αφανιστεί.

Καμιά επανάσταση δε μπορεί να γίνει μέσο απελευθέρωσης για τον άνθρωπο. Αν τα μέσα που χρησιμοποιούνται για να τα προωθήσουν δεν είναι ταυτόσημα στο πνεύμα και στην προοπτική με τους σκοπούς που θέλουν να επιτύχουν. Η επανάσταση...είναι πρώτα και πάνω απ' όλα τ' άλλα η επανεκτίμηση και ο φορέας νέων αξιών. Έμμα Γκόλντμαν

Δεν θα ηττηθούμε, όσο ζούμε θα συνεχίσουμε να κάνουμε ότι θεωρούμε σωστό και να αποφεύγουμε ότι θεωρούμε λάθος, την συγκεκριμένη στιγμή. Οι καλοί ενάντια στους κακούς, οι τίμιοι ενάντια στους διεφθαρμένους. Οι ιδεολόγοι ενάντια στους τεχνοκράτες. Οι φτωχοί ενάντια στους πλούσιους. Οι άνθρωποι ενάντια στους... Δεν θα νικήσουμε, αλλά και δεν θα νικηθούμε. Το δίπολο είναι απόρροια της λειψής μας λογικής. Ήττα-νίκη, εχθρός-φίλος, ευτυχία-δυστυχία, πόλεμος-ειρήνη. Δεν υπάρχει νίκη χωρίς ήττα, κακό αμιγές καλού, ούτε εχθρός που να μην γίνεται φίλος. Η ευτυχία η δική μας μπορεί να είναι η δυστυχία των άλλων και ο πόλεμος τίποτα άλλο από τα διαλείμματα της ειρήνης.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς πεποιθήσεις. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αντιφάσεις. Ο εχθρός της αλήθειας δεν είναι το ψέμα, είναι η πεποίθηση. Οι άνθρωποι θυσιάζονται για να επιβάλλουν την άποψή τους.

Η μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια θα μας σώσει, αυτή που μαζί με τα αρπακτικά κάνει τον πόλεμο στη Συρία, που είναι υπεύθυνη για το θάνατο χιλιάδων μωρών, που καταδίκασε σε θάνατο, μάλιστα από πείνα εκατομμύρια έλληνες, που ήδη ευθύνεται για πάνω από 8 χιλιάδες αυτοκτονίες, που αποδυνάμωσε την αγροτική μας παραγωγή, έβαλε λουκέτο σε χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που ξεπουλάει τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της χώρας, και πορεύεται πάνω από τα πτώματα μας ανενόχλητη.

Αλλά εμείς είμαστε στρατιώτες που δεν φορέσαμε χακί αλλά διανύσαμε τον 5^ο χρόνο, στο πεδία της μάχης αντιστεκόμενοι απέναντι σε δύο εχθρικά στρατόπεδα, που μας κήρυξαν τον πόλεμο στα καλά καθούμενα.

Δύο στρατόπεδα επανδρωμένα από ντόπιους και ξένους πολιτικούς, με ορδές υποστηρικτών (ΜΜΕ - Οικονομικό κατεστημένο) να κάνουν εφόδους από το πρωί μέχρι το βράδυ, τόσο στα σπίτια μας, όσο και στη χώρα. Δεν είχαμε την τύχη να μας στηρίζει ούτε ηθικά μια άλλη χώρα σε τούτο τον πόλεμο. Μόνοι μας πολεμάμε.

Μας κουνάνε το δάκτυλο που δεν κάναμε ένοπλο αγώνα ενάντια στον εχθρό, που δεν βάλαμε βόμβες. Οι αναλυτές του καναπέ προκαλούν χωρίς να πουν όμως ποιος είναι ο εχθρός. Τον εχθρό μόνο εμείς τον ξέρουμε γιατί εμείς πολεμάμε με τις ιδέες μας...

Ανάμεσα σε όλα αυτά τα καθημερινά που σου πληγώνουν την καρδιά περισσότερο από ότι θα πετσόκοβε μια νάρκη. Πώς να γράψεις για όλα αυτά, όταν κάθε βράδυ πριν κλείσουμε τα μάτια μας έρχεται και σε χαστουκίζει η ευθύνη για την παρτίδα.

…Την πόρτα ανοίγω το βράδυ την λάμπα κρατώ ψηλά, να δούνε της γης οι θλιμμένοι, να'ρθουνε, να βρούν συντροφιά…

Εμείς φοράμε, τις ιδέες μας σαν κουβέρτα στον ώμο μας, και γυροφέρνουμε τους γεμάτους δρόμους της πόλης μας, σαν στρατιώτες σε ρημαγμένες πόλεις, ενώ εσύ σήμερα έζησες, αλλά χάθηκε ένα κομμάτι ακόμα Ελλάδας. Αυτός είναι ο δικός μου πόλεμος. Ο δικός μας... Την ήττα μας θα την διαπραγματευθούμε. Το βλέπουμε στα πρόσωπα των θριαμβευτών αντιπάλων μας, άκαπνων σωτήρων, πληρωμένων δοσίλογων, να αλαλάζουν για την νίκη τους.

Εμείς, με ψήφους συνείδησης, για όσους δεν πρόλαβαν να δούν την ελπίδα να έρχεται, για όσους έφυγαν αυτά τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων, για τα παιδιά που φεύγουν ψάχνοντας δουλειά, για όσους βρέθηκαν στους δρόμους της πόλης, έρμαια των απανταχού φιλάνθρωπων, για όσους στέκονται στις ουρές των συσσιτίων με το κεφάλι σκυφτό από ντροπή... Γιατί όλοι αυτοί είμαστε εμείς ... Πήρα την απόφαση να γράψω

…Κανένας δεν μπορεί να γυρίσει πίσω τη ζωή και να κάνει μια καινούργια αρχή, αλλά όλοι μπορούν να ξεκινήσουν σήμερα και να δημιουργήσουν ένα διαφορετικό τέλος...μπορούμε να πετάμε πέτρες, να παραπονιόμαστε γι' αυτές, να σκοντάφτουμε πάνω τους, να σκαρφαλώνουμε πάνω τους ή να χτίζουμε μ' αυτές.

Γνωρίζω ότι δεν θα νικήσουμε. Δεν το θέλω, αλλά και να το ήθελα δεν θα μπορούσαμε, κάθε ανθρώπινη νίκη διαρκεί για μια ζωή, και η ζωή είναι πιο σύντομη από ένα όνειρο. Θα ζήσουμε μια ζωή με πολλές πικρές ήττες και πολλές μικρές νίκες. Η συνισταμένη τους θα είμαστε εμείς. Εμείς οι άνθρωποι που ζήσαμε τόσα πολλά και τόσα λίγα. Εμείς που έχουμε όνειρα, και ας μη μπορούμε να τα πραγματοποιήσουμε.

Κάτι που πρέπει να ξέρεις. Υπάρχουν, ζουν ανάμεσα μας, τους βλέπουμε, αλλά κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε. Υπάρχουν κάποιοι που έχουν ξεφύγει από το σύστημα. Υπάρχουν κάποιοι που πάντα ήταν ελεύθεροι… Αυτούς δεν θα τους δούμε στις θέσεις εξουσίας… Αυτοί, ανεξάρτητοι στην ουσία, ανένταχτοι στην διάνοια, έχουν χαράξει τον δικό τους δρόμο. Αυτοί σε σέβονται. Αυτοί είναι η σπίθα που θα γίνει το άπλετο φως του μέλλοντος. Είναι αυτοί που αποτελούν την απαρχή της επανάστασης.

Έκαναν τις θυσίες τους, γιατί κατάλαβαν ότι χωρίς ελευθερία η ζωή δεν έχει νόημα και αξία. Θυσίες για τον εαυτό τους, θυσίες για τα παιδιά τους, θυσίες για την κοινωνία. Δεν τους φοβίζει το κατεστημένο, είτε αυτό εκφράζεται σε ιδέες, είτε σε πράξεις. Ο ριζοσπαστισμός τους ξεπερνά κάθε όριο της όποιας κλασικής προοδευτικότητας και γι αυτό πληρώνουν αδρά τις επιλογές τους. Ο φιλία τους για την Ελευθερία τους, δεν έχει σχέση με τον φιλελευθερισμό των ξεπουλημένων και γι αυτό εισπράττουν την χλεύη της εξουσίας. Με τις επιλογές τους, θυσίασαν κάθε πιθανότητα ένταξης στην σημερινή κοινωνία, κάθε πιθανότητα αποδοχής από την σημερινή πλειοψηφία. Θυσίασαν την ευκολία μιας συμβατικής ζωής για να παραμείνουν σκεπτόμενοι, για να παραμείνουν ελεύθεροι. Όπως έκαναν θυσίες πριν, θα κάνουν θυσίες και τώρα, γιατί πολύ απλά γι αυτούς η θυσία είναι τρόπος ζωής. Όμως αυτοί, ανένταχτοι και σε κατάσταση εξορίας από τους πολλούς όπως είναι τώρα, αυτοί είναι ήδη προϊστάμενα μέλη της κοινωνίας του μέλλοντος.

Ο διαχωρισμός ανάμεσα σεαυτούς που έχουν χρόνο και σεαυτούς που δεν έχουν, παίρνει τη μορφή μιας διάκρισης ανάμεσα στους γνωρίζοντες και σεαυτούς που αγνοούν, ανάμεσα σε αυτούς που διατάζουν και σεαυτούς που υπακούν.

Η οργάνωση του χρόνου καθορίζει το σύνορο ανάμεσα σε αυτούς που εμφανίζονται στον δημόσιο χώρο και σε αυτούς που παρατηρούν, ανάμεσα στην ορατότητα και την αφάνεια, ανάμεσα σε αυτούς που κατορθώνουν να εισακουστούν από την κοινωνία και σι αυτούς που δεvτο πετυχαίνουν. Συνοπτικά, η κατανομή του χρόνου ορίζει ποιος είναι ελεύθερος και ποιος όχι.

Πρώτα δοκιμάζουν να σε τσακίσουν σωματικά με την ανυπόφορη φτώχεια κι ύστερα δοκιμάζουν να σε ευνουχίσουν πνευματικά με την επιβαλλόμενη λήθη. Κι αν δεν σπάσεις με κανένα από τα δύο, υπάρχουν οι φυσιολογικές μέθοδοι: οι αστυνομικές ράβδοι, τα ψυχιατρικά κελιά, τα δικαστικά έδρανα και τα τείχη του σωφρονισμού, οι σφαίρες των στρατηγών, τα μαχαίρια των μισάνθρωπων, η απόγνωση της ανέχειας, η θηλιά των χρεών η διαγραφή των συναισθημάτων, μετατρέποντας τη ψυχή σε λευκό χαρτί. Το συναίσθημα της απόλαυσης της ζωής και οι τρόποι που αυτό μπορεί να εφεύρει ώστε να συνεχίσουν οι άνθρωποι να ζουν και όχι απλά να επιβιώνουν, θα παραμένουν άγνωστες λέξεις, όσο οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει πια στη μονοδιάστατη άσκηση του «δούναι και λαβείν». Της παροχής και αντιπαροχής αντί της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης. Της ανάθεσης αντί της οριζόντιας συμμετοχής στη λήψη της απόφασης και της πράξης.

Δεν θα είναι όμως τόσο ζοφερός ο κόσμος εφόσον ξαναθυμηθούμε εκείνα τα μικρά-μεγάλα πράγματα που δημιούργησαν την ανθρώπινη γεωγραφία: Η περιέργεια για το άγνωστο η εφευρετικότητα και ο πειραματισμός ήταν ανέκαθεν από τα πιο αγαπημένα παιχνίδια των ανθρώπων και οι άνθρωπο, άσχετα από την ηλικία τους. τη χαρά του παιχνιδιού δεν την ξέχασαν πότε. Μπορεί με το βάρος των χρόνων που αναγκάζει τα κορμιά τους να σκύβουν, να τα κλείδωσαν σε ένα μικρό κουτάκι στη συρταριέρα του μυαλού τους ξεχνώντας πού έχουν βάλει το κλειδί και τελικά την ίδια την ύπαρξη του κουτιού, άλλα αυτό είναι πάντα εκεί καλά φυλαγμένο.

Το μόνο που περιμένει είναι: είτε το κλειδί που θα ξαναβρεθεί, τυχαία ή ακόμη καλύτερα μετά από την αναζήτηση του να το ξεκλειδώσει, είτε το κατσαβίδι που θα επιστρατευτεί για να παραβιάσει την κλειδαριά.

Ο μόνος τρόπος για να πολεμήσουμε έναν ανελεύθερο χειραγωγημένο κόσμο είναι να γίνουμε τόσο απόλυτα ελεύθεροι, ώστε και μόνο τόσο η ίδια μας η ύπαρξη να αποτελεί επαναστατική πράξη.

Όσο οι υπόλοιποι συμβιβάζονταν με το κατεστημένο, αυτοί πάντα έπαιρναν την θέση της λογικής. Όσο οι υπόλοιποι ακολουθούσαν τις επιλογές των δυνατών, αυτοί επέλεξαν να υπερασπιστούν τους πραγματικά αδύνατους. Όσο οι υπόλοιποι έπαιζαν το παιχνίδι τους, παριστάνοντας τους εθνοπατέρες, αυτοί ήδη έμπρακτα έκαναν πράξη τα λόγια τους. Η Πατρίδα γι’ αυτούς δεν είναι ιδεολογία, ή απλά μια έντιμη ιδέα. Η Πατρίδα γι αυτούς, έχει ονοματεπώνυμο και την βλέπουν στα πρόσωπα των συμπατριωτών τους. Ο εργάτης γι αυτούς δεν αποτελεί μια φαντασία παρμένη από τις γραμμές ενός βιβλίου ή τις εικόνες μιας ταινίας. Ο εργάτης γι αυτούς είναι βίωμα, προσωπικό και διαπροσωπικό, εμπειρία δηλαδή που δεν επιδέχεται αλλοίωσης. Ο καπιταλισμός γι αυτούς και πάλι, δεν αποτελεί μια ιδέα ή μια απρόσωπη δύναμη τους σύμπαντος, που ως γνωστό δεν παλεύεται με συμβατικούς τρόπους. Αυτοί, βλέπουν τα πρόσωπα, βλέπουν τα δικαιώματα καταργούνται, η αντίδραση είναι επί της ουσίας. Και όταν ο λαός εξολοθρεύεται, ο πόνος που νοιώθει δεν τον αφήνει να χαθεί μέσα στον πανικό, την κατάθλιψη, το σοκ ή το δέος. Αντί αυτών, η αγάπη του για τον συμπολίτη του μεγαλώνει, η συμπόνια τους δυναμώνει, ο δίκαιος θυμός του γιγαντώνεται και η αντίσταση εν καιρώ, παίρνει διαστάσεις ολοκληρωτικού συναγερμού. Γι αυτόν, η ανατροπή έχει ήδη γίνει προ πολλού, μέσα του και αυτό που μένει είναι η πραγμάτωσή του για τους υπόλοιπους.

…Καληνύχτα λυπημένε αδερφέ μου αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι είναι που σε συλλογίζομαι καθώς θ’ακουμπήσεις τ’οπλα σου στη γωνία θα ξαναγίνεις ένα σπουργίτι. Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις χτύπα με αλλού μην σημαδέψεις την καρδιά μου. κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο. Δεν θα ήθελα να το λαβώσεις… Τάσος Λειβαδείτης.