Του συνεργάτη μας Χριστοφ. Κ. Διδασκάλου

Η προσευχή είναι μεγάλο δώρο του Θεού προς ημάς τους ανθρώπους. Έχει δε η προσευχή μας προς τον ουράνιο πατέρα μας πολλούς και υψηλούς σκοπούς.

Έχει σκοπούς που απευθύνονται προς τους άλλους συνανθρώπους μας, αλλά και σκοπούς προς ημάς τους ιδίους τους προσευχόμενους. Έτσι λοιπόν όταν αρχίσουμε να προσευχόμαστε πρέπει οπωσδήποτε να συγχωρήσουμε τα παραπτώματα των συνανθρώπων μας. Δεν μπορεί να εισέλθουμε εις τον τόπον και τον χρόνον της προσευχής φορτωμένοι με τα σφάλματα των συνανθρώπων μας.

Η είσοδος στην προσευχή μας και η καρποφορία της προσευχής μας απαιτούν την παροχή της ιδικής μας συγχωρήσεως των παραπτωμάτων των άλλων. Ο λόγος του Κυρίου ως προς το θέμα αυτό είναι κατηγορηματικός. Ο ευαγγελιστής Μάρκος μας προσφέρει τα λόγια του: «όταν στήκεται προσευχόμενος, αφίετε ει τι έχετε κατάτινος, ίνα και ο πατήρ ρυμών ο εν τοις ουρανοίς αφή υμίν τα παραπτώματα υμίν» (μαρκ. ια΄25). Απαραίτητη προϋπόθεσις της καρποφορίας της προσευχής μας και της συγχωρήσεως των ιδικών και παραπτωμάτων εκ μέρους του Θεού είναι η δική μας άφεσις. Αυτή την προϋπόθεση θέτει ο Κύριος και συμπληρώνει: «ει δε υμείς ουκ αφίετε, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Μαρκ. ια΄ 26).

Η προσευχή μας πολύτιμος για όλους μας και για όλα τα θέματά μας. Είναι κάτι που μας συνδέει περισσότερο με το Θεό και με το περιβάλλον μας το ανθρώπινον.

Για το περιβάλλον μας το συνανθρώπινον ας εκφράζουμε πάντοτε την αγάπη μας, την συμπαράστασίν μας και την προσευχή μας προς το θεό, ενώ συγχρόνως να είμαστε και ημείς εύκολοι στην άφεση, στη συγχώρηση.