Γράφει: Ο Βαγγέλης Πάλλας – Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής AFJ – FIJ.

Eίναι φορές που οι άνεργοι σε δύσκολες κοινωνικές συνθήκες, διαγράφουν από την μνήμη τους, γεγονότα που είχαν αρνητική επίδραση επάνω τους. Ευτυχώς είναι λίγοι… οι αστικοί τρόποι τους δεν τους επέτρεπαν να μιλήσουν με γεμάτο στόμα.

Δεν τους απασχολούσε όταν η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα είχε εισβάλλει εγκληματικά στη ζωή τους. Δεν είδαν τίποτα, δεν άκουσαν τίποτα. Διαβάζανε αθλητικές εφημερίδες και σφαζότανε σε μια στημένη φάση. Δεν έσωσαν σημασία… Η ζωή τους κυλούσε μια χαρά. Γιατί να αγωνιούν για ένα, δυο, τρία μνημόνια. Όχι γιατί το σκέφτονταν όλοι, αλλά έτσι είπαν όλοι οι άλλοι, αυτόματα κάνανε τον σταυρό τους από αστική συνήθεια όταν περνάγανε από εκκλησία, έκαναν κυτταρίτιδα στο μυαλό. Δεν ήθελαν να μάθουν τίποτα.

Όλα περνούσαν μπροστά τους χωρίς να τους ενοχλούν… Στα «ελεύθερα συστημικά» κανάλια και ΜΜΕ και την επίπεδη τηλεόρασή τους, έβλεπαν τους δέκτες του χρηματιστηρίου και αυξάνανε το μέγεθος των καταθέσεων τους. Δεν θυμότανε τίποτα…

Είχαν πλέον βηματοδότη στον εγκέφαλο και ταμειακή μηχανή στη καρδιά τους. Μετράγανε μονάχα αριθμούς, στατιστικές και δημοσκοπήσεις. Δεν αναρωτηθήκανε για τίποτα.

Ποτέ δεν πίστεψα πως υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούνται τίποτα, μηδέν. Το θέμα είναι ποιος το αποφασίζει. Ποιος ορίζει πότε κάποιος υπάρχει και πότε όχι. Είναι μια καλή στιγμή για να μιλήσουμε, να αναλύσουμε γι’ όλα. Για τα χαμένα πέτρινα χρόνια, για όλα αυτά που μας πόνεσαν και μας διαμόρφωσαν και για άλλες τόσες που πέρασαν σαν βαγόνια του τρένου από μπροστά μας.

Ίσως πρέπει να χάσουμε κάτι δικό μας, κάτι που έχουμε κατακτήσει, στην πορεία μας, για να δούμε τον κόσμο μας, να καταρρέει γύρω μας.

Ίσως τελικά είχαμε δίκαιο. Ίσως έπρεπε να βιώσουμε απώλειες, να αναθεματίσουμε την τύχη μας, για να επιλέξουμε αν θα βγούμε απ’ το καβούκι μας, για να ανακαλύψουμε όλα αυτά που μας συνέβησαν.

Πουλήσαμε τη ψυχική μας ηρεμία στην απληστία, στην σκληρότητα εμείς που μείναμε. Πολλοί είναι που έφυγαν αλλά είναι και όσοι μένουν πίσω. Είναι όσοι βιώνουν το μεγαλείο της απώλειας και ξέρουν να αναμετρώνται με το χρόνο. Να αναμετρηθούμε με ό,τι χάσαμε, ελευθερία, αξιοπρέπεια και ό,τι άλλο μας ανήκει. Ο λαός είναι εκείνος που διεξάγει έναν πραγματικά ακηδεμόνευτο αγώνα για την απόλυτη ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη. Ο λαός είναι εκείνος που πρέπει να βγει στους δρόμους και να διεκδικήσει την αξιοπρέπεια του, εναντίον όλων εκείνων που τον θέλουν στην υποταγή και στην σκλαβιά.

Παρατηρώντας τα γεγονότα και τις καταστάσεις τα τελευταία 40 χρόνια κάνοντας βουτιές στα συρτάρια του μυαλού μου, ανασύρω πρόσωπα και πράγματα που έχουν σημαδεύσει όχι μόνο εμένα αλλά ολόκληρο τον ελληνικό λαό, όλο και περισσότερο απογοητεύομαι, απελπίζομαι, αγανακτώ θα μπορούσα να πω.

Κοιτάζοντας γύρω μου, μιλώντας με φίλους, διαβάζοντας άρθρα, σχόλια ακόμα και στα θλιβερά ΜΜΕ, νιώθω ότι προσπαθούνε να μας αποπροσανατολίζουν, ενώ η ζωή μας συνεχίζεται, να αιωρείται σε τεντωμένο σχοινί. Δυστυχώς θα υπάρχουν πάντα οι «εμείς» και οι «άλλοι», αλλά κυρίως θα υπάρχουν οι άλλοι που μπορεί να μην θέλουν να διαλέξουν στρατόπεδο, μπορεί να μην ξέρουν να διαλέξουν, μπορεί να μην θεωρούν σημαντικό το να διαλέξουν γιατί προτιμούν την ησυχία τους μακριά από τα Εξάρχεια, μακριά από το Μοναστηράκι γιατί το Μοναστηράκι είναι για να τρως σουβλάκια, όχι να μαζεύονται οι αιτούντες άσυλο, ποιοι είναι αυτοί που «εμποδίζουν» την πρόσβαση στους αστούς για τα ψώνια τους ευτυχώς που ανοίγουν τα μαγαζιά τις Κυριακές.

Οι άλλοι μπορούν να σου πουν ένα σωρό ιστορίες για τότε που ταλαιπωρήθηκαν στην ουρά για την πληρωμή του ΕΝΦΙΑ, ταλαιπωρήθηκαν γιατί είχε κηρυχθεί απεργία, ταλαιπωρήθηκαν γιατί πήγαν τελευταία μέρα, όχι γιατί είναι αναβλητικοί, αλλά γιατί έπρεπε πρώτα να κάνουν ανάληψη τη σύνταξη και μετά να πληρώσουν τον φόρο, αλλά δεν πειράζει σημασία έχει να είσαι εντάξει στις υποχρεώσεις σου, σημασία έχει να γεμίσουν τα ταμεία του κράτους, τώρα που είναι άδεια, από ποιον, γιατί δεν πειράζει. Θα το βρούμε έχουμε εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη, έχουμε εμπιστοσύνη, αυτοί μας έσωσαν από τα χειρότερα, κρατήσαμε τα σπίτια μας, τη λίγη σύνταξη και ένα ράντζο στο διάδρομο του νοσοκομείου, δεν πειράζει.

Δεν ξέρω αν είμαι εγώ που έχω τρελαθεί, αλλά είναι στιγμές που νιώθω σαν να βρίσκομαι καταμεσής ενός εφιαλτικού σεναρίου ή να κυκλοφορώ στις σελίδες κάποιου βιβλίου από εκείνα που περιγράφουν μελλοντικές ουτοπιστικές κοινωνίες.

Είμαστε απομονωμένοι στην σιωπή μας. Μιλάμε για το παρελθόν μας. Μιλάμε μόνο για τον εαυτό μας, πιστεύουμε ότι η δική μας ζωή είναι πιο σπουδαία. Μιλάμε για όλα αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση κάθε βράδυ. Σχολιάζουμε ότι σχολιάζουν όλοι. Προσπαθούμε να χαμογελάνε, προσπαθούμε να είμαστε χαμογελαστοί, ευγενικοί, τυπικοί.

Προτιμάμε να μην σκεφτόμαστε, να μην αμφισβητούμε, μήπως και χαλάσει η τάξη. Η αταξία μας φέρνει αναγούλα, μνήμες από άλλα χρόνια.

Αλλά εμείς απομονωμένοι, συνεχίζουμε να μιλάμε, συνεχίζουν να μιλούν κι εκείνοι. Όσο εμείς μιλούμε και αναλύουμε την ελευθερία για την κοινωνία, οι άλλοι παίζουν παιχνίδια πίσω από την πλάτη μας.

»

Λένε ότι ο βαρύς ύπνος ταιριάζει σε όσους έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους. Όμως σε κάποια φρικιαστικά εγκλήματα ο φονιάς πηγαίνει μέσα στο κρεβάτι του και κοιμάται. Πως εξηγείται όμως; Φυσικά εννοώ τον «οικονομικό» φονιά... τον ίδιο φόνο μπορείς να τον διαπράξεις πολλές φορές. Μπορεί να γίνει και να ξαναγίνει.

10 χρόνια κρίσης μπορεί να μην είναι αρκετά ή είναι ακόμη πολύ λίγα προκειμένου η ελληνική κοινωνία να συνειδητοποιήσει ότι έχει μπει σε μια νέα οικονομική εποχή και από την οποία δύσκολα θα εξέλθει. Τα «οικονομικά» εγκλήματα που επιτελούνται και οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές. Ο καπιταλισμός επιδιώκει στρατηγικά και μέσα στις συνθήκες του άκρατου και ανελέητου ανταγωνισμού που παράγει, να επιβάλλει πρωταρχικά την πολιτική του κυριαρχία στην εργατική τάξη, έχοντας προαποφασίσει και σχεδιάσει ακόμα και την εκτεταμένη καταστροφή ολόκληρων κλάδων και τμημάτων της παγκόσμιας οικονομίας.

Με όλα αυτά τα «οικονομικά» εγκλήματα, αναρωτιέμαι τι μας δίδαξε μια δεκαετία μνημονίων; Που κατέληξαν όλα αυτά τα τερτίπια της πολιτικής διαχείρισης; Στην απόλυτη παράδοση της εργατικής τάξης, στις ορέξεις του κεφαλαίου χωρίς να ανοίξει μύτη. Ενώ ακόμη χειρότερα το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας έχει αποδεχθεί όλα τα «οικονομικά» εγκλήματα και συνεχίζει να παραμένει βυθισμένη σε αυτό το θανατηφόρο λήθαργο των τελευταίων ετών...

Ήρθε η ώρα να πληρώσουμε; Μήπως δεν πληρώνουμε εδώ και 10 χρόνια, ο παρασιτικός καπιταλισμός σήμερα είναι στα καλύτερά του. ανακεφαλαιώθηκαν οι τράπεζες, αποδεχθήκαμε τις μειώσεις, ζούμε με την ανεργία, αποδεχθήκαμε όλα τα ξεπουλήματα και αναρωτιόμαστε πόσο μπορούμε ακόμη να αντέξουμε.

Στην κατηφόρα φρένο δεν υπάρχει. Μοναδική εναλλακτική η αλλαγή κατεύθυνσης, μεταβολή και αλλαγή πολιτικής κουλτούρας. Η ανηφόρα είναι δύσκολη. Θα ιδρώσουμε, θα λαχανιάσουμε αλλά δεν θα τσακισθούμε.