Θάνος Πλεύρης, Βουλευτής ΛΑ.Ο.Σ Α Αθηνών

Η χώρα βρίσκεται σε μια κρίσιμη οικονομική καμπή της ιστορίας της και ο Έλληνας συνειδητοποιεί ότι πρέπει να περιορίσει την ποιότητα ζωής του προκειμένου να μπορέσουμε να σταθούμε στο οικονομικό διεθνές στερέωμα. Σε μια τέτοια κρίσιμη καμπή δεν έχει καμία θέση η κριτική που θυμίζει νεκροψία για το τις πταίει. Οπωσδήποτε ευθύνη έχουν όσοι κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια και έκτισαν μια οικονομία σε σαθρές βάσεις που με το πρώτο κτύπημα του ανέμου κατέρρευσε σαν χάρτινος Πύργος.

Ο πολίτης ωστόσο ψηφίζει τους πολιτικούς θέλοντας να ακούσει λύσεις και όχι ρεπόρτερ που θα περιγράφουν την κατάσταση. Πράγματι υπήρξαν κυβερνήσεις που απέτυχαν, πράγματι υπήρξαν υπουργοί που έκλεψαν και ληστεύοντας τον ελληνικό λαό βύθισαν τη χώρα. Η κριτική έχει νόημα, η απόδοση ευθυνών έχει ουσία, αλλά το μείζον είναι να βρούμε το φως στο τούνελ, την αποφυγή του αδιεξόδου.

Δυστυχώς η πατρίδα μας από το 1981 και μετά στηρίχθηκε σε βάσεις κρατικοδίαιτης νοοτροπίας. Από τη μια ένα αδηφάγο δημόσιο με μια αναπτυσσόμενη νοοτροπία του έλληνα ότι πρέπει να τρουπώσουμε μέσα στο δημόσιο, από την άλλη η γραφειοκρατία που διέλυε την υγιή επιχειρηματικότητα με το λάδωμα και τις κρατικοδίαιτες επιδοτήσεις δημιούργησαν την ψευδαίσθηση στον έλληνα ότι μπορεί να ζει πλουσιοπάροχα χωρίς να παράγει πλούτο.

  Ένα άθλιο δημόσιο έκανε τον πολίτη μέρος της διαπλοκής με τη φοροδιαφυγή, το λάδωμα σε πολεοδομίες, εφορίες, νοσοκομεία και παντού στο δημόσιο τομέα. 1.000.000 δημόσιοι υπάλληλοι στοιβάζονται σαν τα τσαμπιά στον παράδεισο του κρατικοδίαιτου δημοσίου και όλες οι παραγωγικές τάξεις καλόμαθαν στις επιδοτήσεις και πίστεψαν ότι από τα καφενεία μπορούν στον αυτόματο πιλότο να βγάζουν χρήματα. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες αισθανόμενοι την αδικία του κρατικοδίαιτου κράτους κλέβουν την εφορία και η μικρή επιχειρηματικότητα πίστεψε ότι με το πλαστικό χρήμα, τις μεταχρονολογημένες επιταγές και τις επιδοτήσεις θα επιβιώσει.

Αποτέλεσμα: Δεν υπήρξε ποτέ η πραγματική παραγωγή πλούτου στη χώρα που απολαμβάναμε και ο Έλληνας μπήκε σε έναν υλιστικό τρόπο ζωής, μια εικονική ευμάρεια. Με δανεικά πιστεύαμε ότι θα ζούμε για πάντα. Το πάρτι ωστόσο τελείωσε. Ακόμη και εάν βρούμε φθηνά δανεικά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να καταναλώνουμε περισσότερα από τον πλούτο που παράγουμε. Πολιτικοί που έκλεψαν υπάρχουν, αλλά υπάρχουν και πολίτες που ληστεύουν αυτό το κράτος και είμαστε όλοι μας.

Επιτέλους πρέπει να μιλήσουμε για τις ευθύνες μας όταν δεν πληρώνουμε εισφορές, δουλεύουμε μαύρα, λαδώνουμε τους εφοριακούς και δίνουμε φακελάκια στις πολεοδομίες. Για τις ευθύνες μας όταν παράνομα προσπαθούμε να μπούμε στο δημόσιο και εάν μπούμε το ληστεύουμε με πλασματικές υπερωρίες που ποτέ δεν δουλεύουμε. Ληστεύουμε το δημόσιο με τα παχυλά επιδόματα και τις συντάξεις στα 40 και 50.

Το πρόβλημα θα λυθεί όταν ως πολίτες δούμε στη δυσλειτουργία του κράτους όχι κάποιους υποτιθέμενους εχθρούς αλλά εμάς τους ίδιους που καθημερινά ασελγούμε σε ένα κράτος που δημιουργήσαμε στο τρίπτυχο της διαφθοράς του βολέματος και του ωχαδελφισμού. Ήμασταν οι πολίτες που είχαμε τις κυβερνήσεις που μας άξιζαν και που φερθήκαμε το ίδιο διεφθαρμένα που φέρθηκαν και αυτές. Όταν ζητάς από ένα Βουλευτή διορισμό στο δημόσιο, σβήσιμο χρέους στην εφορία, κλήσης, εξάλειψη προστίμου, όταν λαδώνεις ότι κινείται, όταν δεν κόβεις αποδείξεις και όταν αποκρύπτεις εισοδήματα, τότε είσαι ο μεγαλύτερος υπεύθυνος για ότι συμβαίνει.

Το πάρτι του δημοσίου και της διαφθοράς τελείωσε. Η νέα γενιά δεν πρέπει να τρομάζει μπροστά στην κρίση που έρχεται. Θα πιεστούμε, θα χαθούν θέσεις εργασίας, θα μειωθούν τα εισοδήματα μας και η ποιότητα ζωής μας αλλά για πρώτη φορά θα έχουμε μια ιστορική ευκαιρία. Να γκρεμίσουμε το κρατικοδίαιτο κράτος της δεκαετίας του 80 και να στηριχθούμε σε νέα θεμέλια, όχι σαθρά αλλά υγιούς και στέρεας οικονομίας.

 Ο Έλληνας αξίζει να ζει σε ένα περιβάλλον αξιοκρατίας και ίσων ευκαιριών. Χάλασε 30 χρόνια που βλέπει το ρουσφέτι να βασιλεύει και οι κλέφτες να επιβραβεύονται. Η ευκαιρία μας είναι ιστορική. Ή θα φτιάξουμε το κράτος που αρμόζει στο έθνος μας ή θα παραμείνουμε οι ραγιάδες της τουρκοκρατίας. Ο Έλληνας δεν φοβάται τη δουλειά, δεν φοβάται την ανέχεια και είναι έτοιμος να πιεστεί εάν δει ότι ο κόπος του δεν πάει χαμένος.

 Το κράτος δικαίου θα είναι αυτό που θα ενθαρρύνει την ιδιωτική πρωτοβουλία και ανάπτυξη που θα περιορίζει τη σχέση κράτους πολίτη στα απολύτως απαραίτητα για να μην υπάρχει διαφθορά και θα εξορθολογήσει το δημόσιο και την αισχροκέρδεια των καρτέλ και των πολυεθνικών. Οι κερδοσκόποι μας κτυπούν ανελέητα αλλά βρήκαν ένα κράτος οίκο ανοχής και τα κάνουν. Εμείς επιτρέψαμε σε αυτά τα λαμόγια να αισχροκερδούν γιατί πάψαμε να είμαστε ανταγωνιστικοί και να παράγουμε πλούτο και επιλέξαμε την οδό των δανεικών.

 Ας είμαστε αισιόδοξοι ότι οι γενεές του προηγούμενου αιώνα έζησαν μικρασιατική καταστροφή και ξεριζωμό, δύο παγκοσμίους πολέμους, πραγματική φτώχεια, ταραχώδη πολιτική κατάσταση και δικτατορία. Επιβιώσαμε ως έθνος και σίγουρα μια οικονομική κρίση, ακόμη και μια πτώχευση δε θα μας λυγίσει. Θα μας δώσει την ευκαιρία να βγούμε από την εικονική οικονομία στην πραγματική και να αλλάξουμε το κράτος από τα θεμέλια.