°F | °C
invalid location provided
ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ…ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ
Δευτέρα, 16 Σεπτέμβριος 2019 16:33

 

Pallas-Mikro-CV-2

Πάλλας Βαγγέλης Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής Α.Ε.J./I.F.J.

…Οι δυνατότητες για μια πιο ανθρώπινη ζωή είναι κοντά μας αρκεί να απλώσουμε το χέρι μας, να βρούμε το κουράγιο που μας λείπει… ErnestoSabato

 

«Η ιστορία είναι το μεγαλύτερο σύνολο παρεκκλίσεων, πολέμων, διώξεων, βασανιστηρίων και αδικιών, όμως, ταυτόχρονα, ή γι' αυτό ακριβώς εκατομμύρια άντρες και γυναίκες θυσιάζονται για να φροντίσουν τους πιο κακότυχους. Αυτοί ενσαρκώνουν την αντίσταση. Εδώ πρόκειται, για το να ξέρει καθείς, όπως είπε ο Καμύ, αν η θυσία του είναι στείρα ή γόνιμη, κι αυτό είναι ένα ερώτημα, που πρέπει να τίθεται μέσα σε κάθε καρδιά, με τη σοβαρότητα της αποφασιστικής στιγμής. Σ' αυτή την απόφαση θα αναγνωρίσουμε το σημείο, όπου ο καθένας από μας καλείται να αντιτάξει αντίσταση. Θα δημιουργηθούν, επομένως, σημεία ελευθερίας, που μπορούν ν' ανοίξουν ορίζοντες ανέλπιστους μέχρι σήμερα.

Είναι μια γέφυρα που θα πρέπει να διαβούμε, ένα πέρασμα. Δεν μπορούμε να μείνουμε βιδωμένοι στο παρελθόν ούτε και να γοητευτούμε βλέποντας την άβυσσο. Σ’ αυτό το αδιέξοδο που αντιμετωπίζουμε σήμερα, η αναδημιουργία του ανθρώπου και του κόσμου του μας παρουσιάζονται όχι σαν μια επιλογή ανάμεσα στις άλλες, αλλά σαν η χειρονομία που δε σηκώνει αναβολή, όπως η γέννηση του πλάσματος όταν έχει φτάσει η ώρα του»

Οι μνήμες μας ορίζουν μόνο αν θέλουμε εμείς. Κι αποχαιρετούμε μόνο κάτι δικό μας που φεύγει, όχι εκείνο που δεν αποκτήσαμε ποτέ, αλλά τα όνειρα για έναν κόσμο που έρχεται. Η ζωή είναι μια συνεχής πτώση και μία άνοδος. Άνθρωποι που πέφτουν και άνθρωποι που σηκώνονται. Έτσι είναι και ο κόσμος.

Στις αχανείς εκτάσεις της κοινωνικής ζούγκλας, υπάρχουν διαφορετικά είδη ανθρώπων που όντας συμβιβασμένοι με τον υπαρκτό τους κόσμο γύρω τους προσπαθούν να βρουν μια φόρμουλα επιβίωσης. Καταπιεσμένοι απέναντι στον κόσμο της καπιταλιστικής εξουσίας και των καταναγκασμών που τους επιβάλλονται, αναζητούν διάφορους τρόπους να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.

Κάποιοι προσπαθούν να κρατήσουν μια ισορροπία στη ζωή τους, να θέτουν κόκκινες γραμμές. Κάποιοι άλλοι κουρασμένοι ψυχολογικά από την αποδοχή των καταπιεστικών συμβάσεων, επιλέγουν μια ζωή πλήρως ρηξιακή, σε πλήρη σύγκρουση με την κυριαρχία.

…Δεν ξέρω αν είναι αυτός ο κόσμος που θέλουμε. Υπάρχει λόγος που ο παράδεισος είναι εδώ και η κόλαση αλλού;…

Είμαι κάτοικος μιας χώρας που γέννησε ανθρώπους επαναστάτες που έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία, γιατί την τιμή της πατρίδος, και την τιμή του ανθρώπου. Ανθρώπους που πρώτοι μίλησαν για πνευματικές αξίες, για ιδεώδη και ιδανικά, για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Ανθρώπους που έστεκαν όρθιοι απέναντι στους Θεούς τους. Δεν γονάτισαν γιατί θεωρούσαν πως...η δουλοπρέπεια προσβάλλει και εκείνους που το πράττουν και εκείνους που το αποδέχονται. Άνθρωποι που ξέραν να μάχονται, να παλεύουν για την δημοκρατία, την δικαιοσύνη, αλλά και για την ζωή τους.

...Οι σκοτωμένοι ξεκουράζονται απ' το χώμα μα εδώ, πάνω απ' το χώμα μας σκοτώνουν κάθε μέρα την ελπίδα μας... Γ. Ρίτσος

Ανεπανάληπτη η πτώση του βιοτικού επιπέδου, ανεπανάληπτη και η λαϊκή οργή, αλλά ανεπανάληπτη και η κρατική πολιτική ελέγχου των εξελίξεων, ΜΜΕ, αστυνομία, προβοκάτορες, που έχουν μέχρι στιγμής κάνει καλά τη δουλειά τους, απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, αυτής της χώρας... Κλείστε το φως στις ιδέες που εμπορεύονται από το σκοτάδι και ανήκουν στο σκοτάδι. Είναι απλό και είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε. Τι πιο ταπεινωτικό μπορεί να υπάρχει, από την απαγόρευση να ονειρεύεσαι. Μήπως υπάρχει σχέδιο ή μήπως οι πολίτες δεν ονειρεύονται; Το σύστημα πυροβολεί. Παράλληλα όμως σημαδεύει και το μυαλό. Δημιουργούν πλασματικές ανάγκες, μετάλλαξαν την ηδονή της δημιουργίας σε απόλαυση του shoppingtherapy, στένεψαν τον κύκλο της σκέψης με την απουσία κριτικής ιστορικής γνώσης.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΧΤΙΣΑΜΕ…

Ζούμε σε μια αμιγώς αρνητική κοινωνία που αναγκαζόμαστε συχνά να είμαστε συγκαταβατικοί σε ότι προστάζουν συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις. Ασχέτως αν αυτά που μας προστάζουν είναι αρνητικά και παράλογα ή μη ωφέλιμα κατ' ουσίαν για τον εαυτό μας, εμείς είμαστε αναγκασμένοι να τα δεχόμαστε. Κι αυτό κοινώς λέγεται βιασμός. Ναι ωμός και ρεαλιστικός βιασμός.

Βιασμός ψυχολογικός, βιασμός νοητικός, βιασμός σωματικός. Ο τρόπος που επιτυγχάνεται είναι πολύ απλός. Ο θύτης(κράτος, αφεντικά, κατακτητές)βρίσκει το αδύνατο σημείο του εκάστοτε θύματος(άνεργος, μισθωτός, αντικαθεστωτικός) και προχωρά σε ένα εκ-βιασμό. Ο εκ-βιασμός είναι ποικιλόμορφος. Ο κύριος σκοπός του και η ουσία του όμως είναι το κέρδος. Το κέρδος του θύτη εις βάρος του θύματος. Και πραγματοποιείται σχεδόν πάντοτε με επιτυχία και πάντοτε με αρνητικές συνέπειες για το θύμα. Είτε βραχυπρόθεσμες είτε μακροπρόθεσμες.

Τις περισσότερες φορές ενώ είναι ξεκάθαρο, ο εκ-βιασμός αποκρύπτεται τεχνηέντως όταν ο θύτης δεν αισθάνεται σίγουρος για την συγκατάβαση του θύματος στον επερχόμενο μελλοντικό βιασμό του. Έτσι πετυχαίνει δύο πολύ σημαντικά πράγματα για την περαιτέρω αποσκοπούμενη επιβολή εξουσίας πάνω στο θύμα.

Το ένα είναι ότι φυλάει τα νώτα του, μέχρι να γνωρίσει καλά το υποψήφιο θύμα του. Το άλλο είναι ότι δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι απώτερος στόχος του θύτη είναι η αποδοχή της συνεργασίας, η συγκατάβαση κι όχι η άρνηση. Οπότε η τρομοκρατία εξ' αρχής δεν ωφελεί το θύτη. Έτσι πάντα θα πρέπει να υπάρχει το τέχνασμα. Το «κέρασμα» που λέμε. Ή η λεγόμενη «ανταλλαγή». Ο θύτης προσφέρει, το θύμα υποκύπτει. Εδώ όμως θα πρέπει να σταθούμε σε μιά σημαντική διαφορά. Μιά διαφορά που θα χωρίζει για πάντα δύο διαφορετικούς κόσμους. Τον κόσμο των αφεντικών και τον κόσμο των εργαζομένων στο κοινωνικό στάτους που έχει διαμορφωθεί ανά τους αιώνες της σκλαβιάς που μεταλλάσσεται και εξελίσσεται αλλά υπάρχει, ακόμη κι αν δεν την αντιλαμβάνονται κάποιοι.

Ζούμε σε ένα κόσμο παράλογο... που εμείς χτίσαμε. Μια Ελλάδα της νοικοκυροσύνης, του ατσαλάκωτου, της ορθοδοξίας και της ματαιόδοξης συσσώρευσης πλούτου. Ενός πλούτου που σου χαρίζει άφεση αμαρτιών, σε ανεβάζει στα ανώτερα κλιμάκια, σε κάνει σεβαστό πολίτη στα μάτια του «άθεου κόσμου.

Οι άνθρωποι φτιάχνουν την ιστορία τους, δεν την φτιάχνουν όμως με τρόπο αυθαίρετο, σε συνθήκες που διαλέγουν οι ίδιοι, αλλά στις συνθήκες που βρίσκονται πάραυτα μπροστά τους, που καθορίζονται από τα γεγονότα και τις παραδόσεις.

KarlMarx

Η ιστορία είναι ίσως η πιο σκληρή από όλες τις θεότητες, και οδηγεί το θριαμβικό της άρμα πάνω σε σωρούς από πτώματα, γι αυτό όχι μόνο στον πόλεμο, αλλά ακόμη και στη διάρκεια της «ειρηνικής» ανάπτυξης κι εμείς, γυναίκες και άνδρες, είμαστε δυστυχώς τόσο ανόητοι που να μην έχουμε ποτέ το κουράγιο να θεσπίζουμε ανάπτυξη πραγματική εάν δεν ωθούμαστε από δεινά που μοιάζουν ανυπόφορα.

F. Engels

Η ιστορία είναι ίσως ο πιο σκληρός από όλους τους θεούς και φέρει το θριαμβευτικό του άρμα σε ανάχωμα πτώσεων, και αυτό όχι μόνο στον πόλεμο, αλλά και κατά τη διάρκεια της «ειρηνικής» οικονομικής ανάπτυξης και εμείς, οι άνδρες και οι γυναίκες, δυστυχώς είμαστε τόσο ανόητοι που ποτέ δεν έχουμε το θάρρος να εισαγάγουμε πραγματική πρόοδο εκτός αν οδηγούμε από τα βάσανα που μας φαίνονται ανυπόφορα.

F. Engels, "Επιστολή της 24ης Φεβρουαρίου 1893 στον Daniel'son", στο Κ. Marxκαι F. EngelsCorrespondence1846-1895.

Ο σημερινός κόσμος δεν είναι βιώσιμος και επιβάλλεται με τη βία. Το πρόβλημα για το οποίο τα μέσα ενημέρωσης δεν μιλάνε και προτιμούν να το αγνοούν, αλλά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να το αγνοούμε. Είναι αυτός πραγματικά ο κόσμος που θέλουμε να ζούμε; Είναι αυτή η πραγματικά μέγιστη έκφραση της ανθρώπινης πραγματικότητας; Θεραπεύσαμε αμέτρητες ασθένειες μόνο και μόνο για να αφανιστούμε από πολέμους, πυρηνικές βόμβες και πυρηνικούς σταθμούς που θα μπορούσαν να τεθούν εκτός ελέγχου; Σίγουρα όχι...Ας ξεκινήσουμε και πάλι, πάνω σε ένα καθαρό λευκό χαρτί να σχεδιάσουμε ένα νέο σύστημα, ένα νέο κόσμο στα δικά μας μέτρα. Οι λαοί πρέπει να καταλάβουν ότι έπεσαν στην παγίδα λίγο αργά. Τώρα είναι αυτά τα αποτελέσματα της παγκόσμιας οικονομικής εκμετάλλευσης. Οικονομική ύφεση, ένοπλες συγκρούσεις, αναμφίβολες κατευθυνόμενες, αλλαγές συνόρων , είναι η εικόνα του σημερινού κόσμου.

…«Να λυπάστε το έθνος που φοράει ρούχα που δεν ύφανε, τρώει ψωμί που δεν θέρισε, και πίνει κρασί που δεν ρέει από δικά του πατητήρια.

Να λυπάστε το έθνος που ζητωκραυγάζει τον βίαιο άνθρωπο σαν ήρωα και θεωρεί γενναιόδωρο τον μεγαλοπρεπή κατακτητή.

Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος στα όνειρα του, κι όμως υποτάσσεται σ’ αυτό μόλις ξυπνά.

Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή παρά μόνο σε νεκρώσιμη πομπή, δεν υπερηφανεύεται παρά μόνο μέσα στα συντρίμμια του, δεν εξεγείρεται παρά μόνο όταν βρεθεί με το λαιμό του ανάμεσα στο σπαθί και στο ξύλο.

Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφος του ταχυδακτυλουργός και η τέχνη του τέχνη του μπαλώματος και της μίμησης.

Να λυπάστε το έθνος που καλοσωρίζει τον καινούργιο του άρχοντα με σάλπιγγες και τον αποχαιρετά με κραυγές αποδοκιμασίας, μέχρι να υποδεχτεί τον καινούργιο με την συνοδεία σάλπιγγας και πάλι.

Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του σώπασαν με τα χρόνια και οι δυνατοί του άντρες είναι ακόμα βρέφη.

Να λυπάστε το έθνος που έγινε κομμάτια και το κάθε του κομμάτι αυτοανακηρύσσεται έθνος»… Χάλι Γκιπράν…